Hoop doet leven!
Hoop doet leven!
In oktober 2019 waren mijn vrouw en ik 20 weken in verwachting van ons tweede kindje. Helaas kregen we via de 20 weken echo te horen dat ons kindje een ernstige en levensbedreigende hartafwijking had. Vanaf dat moment was het geen zorgeloze zwangerschap meer. De aandoening die ons kindje had maakte het onmogelijk om buiten de baarmoeder zelfstandig in leven te blijven. De doorbloeding naar zijn spieren en organen zou na de geboorte uiteindelijk volledig stagneren. In de tijd tot de bevalling zat ons kleintje gelukkig wel veilig in de buik van zijn moeder, omdat zijn bloedsomloop daar via de navelstreng geborgd werd. Ons kleintje zou door middel van een grote open-hartoperatie een kans hebben om te overleven. Het zou een spannende tijd worden, maar de overlevingskansen waren statistisch gezien goed te noemen. Ons kindje Tomas werd drie weken eerder dan de geplande datum geboren. Hij werd direct meegenomen en een team met artsen sloten hem meteen aan op beeldschermen, apparatuur, infusen en zuurstof. Dit was nog maar het begin van de lange nachtmerrie die ons te wachten stond. Tomas bleek een paar uur later al meteen een eerste operatie van twee uur nodig te hebben die moest zorgen voor een tijdelijke oplossing. Hij kreeg namelijk veel minder zuurstof in zijn lichaam dan in eerste instantie verwacht werd. Na deze spannende uren zou hij beter in leven gehouden kunnen worden en moest dan opgekweekt worden voor de grote levensreddende operatie. Zijn eerste twee weken heeft Tomas op het randje geleefd. Hij kreeg voeding via zijn bloedbaan, maar hij groeide er niet op en ging zelfs achteruit. Na twee enorm spannende weken was de tijd op en hadden de artsen geen andere keus dan Tomas, ondanks zijn slechte conditie en te lage gewicht, te opereren. Na een operatie van zo'n 7 uur kregen we God zij dank het bericht dat Tomas nog in leven was en zijn operatie geslaagd was. De periode na zijn levensreddende operatie verliep moeizaam en de nodige hobbels bleven het spannend maken. Gelukkig zijn we achteraf dwars door dit dal van diepe duisternis gedragen. We werden gedwongen om onze hoop te stellen op Jezus Christus. We hebben het leven van Tomas letterlijk uit handen moeten geven. Hij was veilig in de hand van God. Ook als we hem niet teruggekregen hadden.
Hij was veilig in de hand van God. Ook als we hem niet teruggekregen hadden.
Ons kleine wondertje doet het momenteel heel goed en heeft al zijn achterstand inmiddels ingehaald. Zijn leven doet ons steeds weer stilstaan bij de enige echte hoop die we als mens kunnen hebben te midden van een onvolmaakte wereld vol leed en verdriet. Tomas is voor ons een hoopvol voorbeeld dat God eens volledig zal herstellen wat gebroken is. Op de dag dat Tomas geboren werd hebben we veel gehad aan een lied van Matthijn Buwalda. Het spreekt over de hoop die God wil zijn in die stormen van ons leven.
Sander en Annehettie